Even waande ik me Assepoester, wat vreselijk!

Vandaag mocht ik mijn steunzolen halen, want na een jaar met kniepijn rondlopen moest de waarheid toch maar onder ogen zien. Steunzolen zouden een deel van leven vormen.

Ik kwam aan in het ziekenhuis waarbij ik doorverwezen werd naar de leverancier. Een jongeman zat in een berghok met een hoop schoendozen. Ik had er compassie mee. Hij was jong en ja ook wel knap. Ik mocht me zetten en hij nam mijn voet in zijn handen. Even waande ik me Assepoester.

Niet veel later gleed mijn voet in mijn schoen met mijn nieuwe steunzolen en opnieuw waande ik me Assepoester. Amai dat loopt raar, net alsof ik dus glazen schoenen aanhad.

En ondertussen weet ik het zeker, Assepoester raakte haar glazen muiltje niet zomaar kwijt. Ze gooide hem waarschijnlijk weg, net zoals ik deed toen ik thuiskwam.

Na een kwartier mokken, accepteerde ik het. Ik accepteerde dat ik die zolen moest dragen en ik accepteerde dat ik geen mooie botjes meer zal vinden. Ik fietste naar mijn echte prins, eentje waar ik niet voor middernacht van moest weglopen, eentje die het niet erg vindt dat ik met een pompoen zou toekomen. Lekker comfortabel in de zetel kruipen met mijn comfortabele pantoffeltjes.

Terwijl ik in zijn armen lig, besef ik dat ik me hier eigenlijk altijd een prinses waan.

Groetjes,

Victoria

P.s. Hebben jullie tips voor het uitkiezen van schoenen?