Twee simpele vragen en plots had mijn diploma geen waarde meer voor me

Vorige week had ik een gesprek met een docent over een stuk dat ik geschreven had. Uit het e-mailverkeer leidde ik al af dat mijn academische schrijfstijl beter moet. Eenmaal op het gesprek aangekomen, bleek het niet over mijn academische schrijfstijl te gaan, maar over mijn stijl in het algemeen, aldus de docent. Omdat al mijn zinnen zo krom bleken, stelde de docent me twee vragen waar ik de rest van de week wakker van zou liggen.

 Is jouw moedertaal Nederlands?

Het was geen grapje. De vraag was gemeend. Met een klein stemmetje moest ik toegeven dat het Nederlands wel degelijk mijn moedertaal was.

Heb je enkele vakken Nederlands getolereerd*?

(*Aan onze campus kan je jezelf laten slagen indien aan bepaalde voorwaarden wordt gedaan en dat heet dus tolereren.)

Opnieuw een klap in mijn gezicht. Ik had gewoon geen uitvlucht voor mijn vreselijke stijl. De docent benadrukte dat het probleem bij de basiskennis van het Nederlands ligt. Toen realiseerde ik me dat filters niet enkel voor Instagram dienen.

Het gevoel na de feedback was onbeschrijfelijk. Ik was een wrak, klaar op instorten. Nog nooit in mijn hele leven voelde ik me zo gedemotiveerd. Twee dagen lang at ik weinig en propte ik me vol met koekjes en zoetigheden. In een impulsieve bui had ik bijna het bloggen opgegeven, want ja, schrijven kan ik toch niet. Ik geef als vrijwilliger Nederlands aan Dove anderstaligen en ook dat wou ik opgeven. Misschien kon samen met mijn cursisten Nederlandse lessen gaan volgen? Mijn zelfgeschreven verhalen wou ik deleten. Mijn droom als schrijfster borg ik op. Een vriend die ik had beloofd zijn masterproef te controleren heb ik naar iemand anders gestuurd want daar voelde ik me niet capabel voor.

Ergens weet ik wel dat ik wel kan schrijven, gewoon niet academisch. Toch blijft het aan mij knagen en ik hoor de woorden opnieuw en opnieuw. Mijn bachelordiploma – iets waar ik heel trots op was – had plots geen waarde meer voor me.

 

@bron

Ik weet even niet hoe het verder moet met mijn academische loopbaan. Ondertussen heb ik weer zin in bloggen en Nederlands lesgeven. Ik moet me niet laten leiden door iemand die gewoon zegt wat ie denkt. Ik moet de vragen met een serieuze korrel zout nemen en de intenties waren wel goed van de docent. De feedback – op die twee vragen na – was nog steeds constructief, dat helpt al in het verwerken. Het was niet slecht bedoeld van de docent, gelukkig!. Toch blijft het door mijn kop spoken.

 

Zoals Queen Victoria zei:

“We are not interested in the possibilities of defeat; they do not exist” 

 

Ik voel me zoals op de foto, het schrijven valt me zwaar. Er is een extra onzekerheid bijgekomen in mijn zwak zelfvertrouwen. Hoe gaan jullie met onzekerheden om?

Verwarde groet,

Victoria